Binlerce fotoğrafın arasında bir şey ararken şu yukarıdakine rastladım.
Aklıma geldi, sonra.
20'li yaşların başındayken yani en çılgın zamanlarımızda diyeyim, hiç mutlu değildik gibi geliyordu bize. Sanki dünyanın tüm yükü bizim sırtımızdaydı. Ve biz mutsuzduk.
Halbuki sorumluluk namına zerre derdimiz, tasamız yoktu. Ama bunu 34 yaşındaki Nora söylüyor şimdi. O zaman sorsanız bambaşka... 2010'lu yılların tabiriyle "ergen kafası" işte...
Ve biz o mutsuzlukla içerdik. Çok içerdik. Zaten paramız yoktu, bir de olan kırıntıları içmeye harcardık. Sonra bir de mutsuzluğumuza parasızlık eklenirdi.
Bu arada gözünüzde yanlış canlanmasın, "eller havaya" bir bara gidip içmekten, dans etmekten söz etmiyorum. Öğrenci evlerinden, salaş, biranın en ucuz olduğu barlardan, çoğu zaman Gülcan Abla'nın evinden, sokaklardan bahsediyorum.
Rock henüz ölmemişti.
Rocker olmak havalıydı o zamanlar.
Justin Bieber'ın henüz altına yaptığı, Nicki Minaj'ın saçlarının siyah olduğu yıllar.
Matrix'in, Fight Club'ın hayatımızı değiştirdiği bir dönem.
Çok konuşuyorduk, o zamanlar.
Tartışıyorduk, derinlere iniyorduk.
Ve sonunda mutlu olmanın sırrını çözmüştük!
En dibe inmeliydik.
İnmeliydik ki, sonraki hamlemiz yukarı çıkmak olsundu.
Çünkü biz hep düşüyorduk. Hiç çıkmıyorduk.
En dipte ise; çoğu insanın düşüneceğinin aksine, depresyon değil, delilik vardı.
Delilik depresyonun da ötesinde bir şeydi.
Delilik, mutluluktu.
Çünkü toplumu, kuralları, yasaları, ahlakı, normları hiçe saymaktı.
"Aklı başında" insanın yapamayacağı şeyler bunlar.
Bizim bir şekilde delirmemiz gerekiyordu. O zaman çok mutlu olacaktık.
Peki becerebildik mi?
Tabii ki, hayır.
Bu kadar bilinçli bir şekilde yitirilebilir mi bilinç?
Hiç sanmıyorum.
Hayat araya girdi ve çarklar yerine yavaş yavaş oturdu.
Kendimizi çok farklı zannediyorduk, tabii ki değildik.
Alt tarafı çocuktuk işte.
peace
nora
2 yorum:
O donemde tanismistik biz ☺
Ayyy evet! Yıllar sonra ne alaka, nerelerden tekrar buluşmak! =)
Post a Comment