Kanada topraklarına ayak basalı tam 14 gün olmuş.
Normal şartlarda henüz yola çıkmamış olacaktık.
Fakat normal namına bir şey kalmadığı için memlekette, apar topar kalktık geldik.
Öyle ki, getireceklerimizi hızlıca ayırıp, geri kalan her şeyi öylece bırakarak.
Yangından kaçar gibi.
Kimseye veda edemeden...
Oğlumun doğum günüydü 20 Temmuz.
Oğlumun, ilk doğum günüydü.
Çok büyük planlarım yoktu belki, taşınma telaşındaydık, ama en azından bir pasta kesip, iki fotoğraf çekecektim.
Meraklı elleriyle saldıracaktı oğlum pastasına. Bir yandan fotoğraflarını çekip, diğer yandan onun o komik hallerini izleyecektim. Gözlerim dolarak...
OHAL ilanını izledik televizyondan onun yerine. Tırnaklarımızı kemirerek.
Her şeyimiz bu denli hazırken, maddi-manevi yurtdışına taşınmaya bu kadar odaklanmışken, her gün başka bir aksiyona uyanıyorduk vesselam.
Yüzüp de kuyruğuna geldiğimiz bu noktada risk alamadık.
Eşyası da, evi de sizin olsundu...
Biz oğlumuza en güzel hediyeyi giderek verdik.
Pastasını da seneye keseriz.
peace
nora
